o pensamento
martes, 1 de decembro de 2015
mércores, 6 de maio de 2015
equilátero
para abrir os ollos
baixo a noite nuclear
necesito a túa man tímida
e desinteresada
o teu pensamento tricolor
calmando o meu
tan escorregadizo tan cheo de todo tan cheo
de nada
había un monstro de tres cabezas esperando a comerme
a descoserme
e ti cos teus ollos coses as cicatrices da noite
unha e outra vez desenredándome as pernas
creas siluetas simultáneas que borran o eco do tártaro
mércores, 7 de xaneiro de 2015
golpeáchesme cunha bombona de propano
xusto nese oco limbático da consciencia
estou ferida
quero levantarme e arríncasme as pernas
quero ver e dispárasme gas lacrimóxeno
prégoche unha tregua
desenfundas a espada da ira
afiada nos meus ollos sanguentos
mordisqueas as miñas cordas vocais
xa non podo berrar
...
agora xa non importa
estou intoxicada da túa burundanga
descóseme ata a médula
perfórame o cráneo
xusto nese oco limbático da consciencia
estou ferida
quero levantarme e arríncasme as pernas
quero ver e dispárasme gas lacrimóxeno
prégoche unha tregua
desenfundas a espada da ira
afiada nos meus ollos sanguentos
mordisqueas as miñas cordas vocais
xa non podo berrar
...
agora xa non importa
estou intoxicada da túa burundanga
descóseme ata a médula
perfórame o cráneo
xoves, 13 de novembro de 2014
N
constantemente
caendo
constantemente
no precipicio
constante
mente retorcida
descendo
entre o furor dos meus propios berros
coma
unha mosca na xanela
chocando
unha e outra vez no mesmo ángulo diminuto
coma se
o gran cristal non existira
coma se
quixera obviar esa saída
creo que
Nicómaco estaba no certo
hoxe invitoume
a dar un paseo
por
entre as miñas paranoias oníricas
omnisciente
paseo por entre as ruínas do que foi
do que xa
non é e azota salvaxe nos miolos
nacimos
siameses de corpo enteiro
separáchesme
cun coitelo
Nicómaco
separáchesme
cun coitelo
xoves, 5 de xuño de 2014
oclusiva bilabial xorda
florecerá
o teu paraíso
fondo e
sutil
acariciarei
suave as follas
-coma o
mel cae pola gorxa-
e
fortalecerá o talo
nacerá
unha oda de cada ángulo obtuso
que forma as milimétricas pezas do reloxo acelerado
-tocarei
tódolos instrumentos da orquestra-
un
perfecto 42
levarei
o vento coa flor
a flor
co vento
fortaleza
xa de milleiros de visitantes
Un
tornado que se volve por fin onda expansiva
e se
expande
(expandémonos)
PAZ
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)